Home |
|
E-mail |
Donderdag 26 nov: we zijn echt onderweg want het waait 5 6 Bf achter op
de kont. Dit heeft tot gevolg dat de White Raven slingert van stuurboord naar
bakboord en visa versa, niemand is hier al echt op ingesteld met als gevolg
dat de nachtrust maar van korte duur is geweest.
Tijdens de middagwacht wordt het menu voor de avond uitgebreid met weer
een dorado. Deze is echter minder groot als de vorige en er zijn meer hongerige
mannen dus zal alles vanavond wel op gaan. Afwachten wat de uitbreiding van
de maaltijd morgen zal in houden, misschien wel tonijn of weer een dorado
of gewoon niets.
Na het eten toch nog even proberen te slapen want er toch wel wat in te
halen aan uurtjes en als ik een beetje ingeslingert ben zal het slapen hopelijk
wel lukken.
Vrijdag 27 nov: even voor dat deze dag begint loopt mijn wekker af en ik
draai me nog eenmaal om. De andere zijn verbaast, ze ruiken geen koffie als
hun wacht begint ik heb hier geen notie van want na het omdraaien ben ik
weer in slaap gevallen dus heb ik ook geen koffie kunnen zetten voor onze
wacht. Na een klein uur als ik wakker wordt ruik ik gelukkig wel koffie en
kan dus hoewel te laat mijn wacht lekker beginnen. Met zijn vijven en een
stuurwiel is dit natuurlijk niet al te druk.
Dit geeft mij de gelegenheid om alvast te denken aan de limerick die ik
moet maken voor Tom. Tom is onze Amerikaan van Ierse afkomst en op weg naar
huis na een verblijf in Ierland. Als je Tom ziet in de zon dan zie je de
Ierse afkomst en Tom wil dan ook graag wat meer kleur krijgen. Sinterklaas
is de reden voor het schrijven van de limerick want na haloween is het nu
bijna tijd voor een oer Nederlands feestje, zodat de andere culturen aan
boord van de White Raven ook hier mee kennis maken.
De nacht is weer pikdonker en we denken over de tijdzones welke we gaan
passeren en vragen ons af, uiteraard zonder documentatie, of het lichter of
misschien donkerder wordt als we west waarts gaan. Het aantal uren verschil
wordt geschat op vier en de rest zullen we wel zien. Ben heeft last van zijn
jaarlijks rug probleem en ligt de hele wacht ondersteunend op de bank en
geeft wat aanwijzingen over de generator de ijskast e.d. Laten we hopen dat
hij snel hersteld want alleen maar liggen is ook niet alles.
Smiddags gaat Miran proberen met zijn nieuwe tuig
ook vissen aan de haak te slaan. Dease heeft er weinig vertrouwen in dat als
het lukt het tuig ook heel blijft. In de avond wanneer ik me heb ingesteld
om te gaan slapen probeert jaq de vuil water tank te legen en ik hem weer
te vullen. Geen van beide lukt dus wordt de hulp in geschakeld van een compressor
voor de om dit op te lossen en het werkt, echter door dit alles verdwijnt
het gevoel om te gaan slapen en ik lig dus twee uur te draaien in bed zonder
slaap.
Zaterdag 28 nov: Sinterklaas of zijn knechten zijn langs geweest en onze
"schoenen" , wat zijn dat ook al weer, zijn gevuld met chocolade. Het slaapgebrek
van gisteravond laat zich merken en ik heb dan ook moeite met het wakker
blijven. De andere hebben hier geen moeite meer mee want ze hebben de sterrenkaart
gevonden en proberen nu iedere ster te indentificeren, hetgeen met het veelvuldig
aan en uitschakelen van de lampen gepaard gaat.
Het is vannacht de eerste nacht waarbij ik de maan onder de horizon zie
zakken. Dit is wel interessant want je ziet hem bij het naderen van de horizon
een beetje van kleur veranderen, een beetje geel, een beetje oranje en dan
een wolkje en even later is hij weer terug om uiteindelijk definitief te
verdwijnen voor de volgende nacht. Ik besluit om de opgelopen tekorten aan
slaap maar proberen in te halen en ga voor het einde van de wacht al naar
bed. Achteraf een goede keus want de wekker voor de volgende wacht is nodig
om me wakker te maken. Tijdens de dagwacht worden we vergezeld door een paar
dorado's, om wraak te nemen of om gevangen te worden wie weet. Het zijn mooie
blauwe vissen waarvan je denkt zonde om te doden, maar ja een mens moet eten.
De eerste poging van Dease mislukt en hij gaat eerst maar een potje schaken.
Later in de wacht zien we een zeil aan de horizon en langzaam komt het dichterbij.
Op een gegeven moment zien we dat het schip keert en recht op ons afkomt.
Worden we geenterd of komen ze kijken. Het laatste blijkt het geval te zijn
en het Canadese schip "Souvignon" passeert ons
op nog geen twintig meter en groet ons, waarna ik maar een fotootje schiet.
Zondag 29 nov: de nachtwacht wordt aangegrepen om de problemen met de vastlopende
laptop aan te pakken. Het is een probleem als je een stuk tekst hebt in getypt
en de pc loopt vast waardoor je weer opnieuw moet beginnen, of om de tien
minuten de computer opnieuw op te starten en te kijken of die nu wel werkt.
Het is gisteren dus niet gelukt om de dorado die langszij zwom of een andere
te vangen, misschien lukt dit gedurende de middagwacht. De wisseling van
de wacht wordt tevens aangegrepen om de klok een uur terug te zetten zodat
de nacht de nacht blijft en de dag de dag.
Vandaag gaan we beginnen te leren een zonnetje te schieten met de sextant, waarna het plaats bepalen aan de beurt komt.
Het leven aan boord de White Raven begint nu een beetje druk te worden met
het zonnenschieten en de voor mij toch wel wat lastige engelstalige cursus,
want ik moet veel nautische termen gaan opzoeken in andere boeken om te begrijpen
wat er precies wordt bedoelt en het maken van mijn huiswerk (ook in het engels).
Tijd om te rijmen, in het nederlands al geen hobby van me laat staan in
het engels. Iets met tom, tint, schoen, schoensmeer en een witte huid, misschien
kom ik er uit.
Tijdens het roeien in die grote pot met zout water zie ik de eerste vliegende
vis. Echter ik ben de enige die het ziet. Misschien zit ik al te lang op
het water en dat met nog twee derde te gaan.
Maandag 30 nov: Rolf is jarig: van hier het beste. En het valt toch wel
mee met mij want vandaag zagen de andere ze ook vliegen. Het ontbijt, een
ruim gevulde omelet, deed vanochtend om 3.00 uur een ieder van de nachtwacht
duidelijk goed, wat zal hierop gaan volgen?
En ja hoor, er was actie want we zijn gegijpt en proberen nu de trade wind
op te pakken en dus nog een week of twee en een half te gaan. Wat neer komt
op zo'n 2200 mijl. Vandaag komt ook de eerste wheaterfax binnen: nog niet
echt duidelijk maar het begin is er en nu proberen om de beste stations te
vinden met hun uitzendtijden. Voor de rest gaat het wat rustiger en schommelen
niet meer zo heftig zodat er nu wat meer van het slapen terecht zal komen.
Dinsdag 1 dec: een nieuwe maand, de zelfde koers, de zelfde golven, de
zelfde deining, de zelfde wacht maar weer een andere dag. Vandaag voor het
eerst sinds mijn jeugd weer eens een potje schaak gespeeld en uiteraard verloren.
Op het ogenblik lijkt iedereen van Dease te verliezen, dus ik zal het de
komende nachten misschien nog een paar keer proberen.
Het zelfde, het zelfde klopt niet helemaal want we zijn van nacht ingehaald
door een zeilboot die toch enige tijd onze aandacht heeft getrokken door de
verlichting die hij voer. Een flashlight in top van de mast hetgeen voor
mij en de andere Europeanen toch wel zeer vreemd is, voor onze Canadese visserman
schijnt dit een distress signaal te zijn. Verwarring onder de wachtmaten
en al naderend wordt steeds duidelijker dat dit gewoon een zuinige zeiler
is die op maar een halve mijl ons passeert. Of hij ons gezien zullen we nooit
weten. De dag is vol zonneschijn en dit geeft mij weer de gelegenheid om
een heerlijk zoutwaterbad te nemen om daarna
weer schoon aan tafel te kunnen. Het begin voor de sinterklaas rijm is er
nu nog kijken of het taal gebruik een beetje correct is, waarna de surprise
kan worden ingepakt. De rug van Ben is nog niet alles maar hij heeft toch
maar weer een tijdje achter het stuurwiel gestaan.
Voor de rest is de helft van ons bezig met de berekeningen die horen bij
het zonne schieten, dit geeft op een bepaalde manier wat rust. De andere helft
leest, slaapt of doet gewoon even niets.
Ondertussen ga ik door met het lezen van de "The Raven Steals The Light"
een boekje dat wat meer informatie moet geven over de naam van de boot de
cultuur van de westkust Canada. Misschien dat ik hier later meer over zal
zeggen.
Woensdag 2 dec: de barometer daalt, de wolken pakken zich samen, de snelheid
neemt weer toe tot de gewenste waarde. De maan schijnt aan stuurboord op
het water en verlicht de golven. Aan bakboord blijft het donker. Dit lijkt
niet op rijmen maar is het meemaken van de nachtwacht. Een stabiele koers
is het gevolg en het genieten van de sterren en de maan kan doorgaan. Maar
deze avond wordt verlicht door een "vallende ster" of is het toch een komeet,
een meteoor of een satelliet die de dampkring binnen dringt en gedurende
een paar seconde een lichtspoor aan de hemel achter zich laat, wie het weet
mag het zeggen. De breedte leek wel een kwart van de maan waar die onderlangs
ging, de lengte vele malen langer.
Het is middag, de zon is aan zijn duik in de zee begonnen en dan ineens een
beweging in mijn rechter ooghoek. Voor het eerst in mijn leven zien ik een
lichaam uit de zee rijzen en er weer in vallen, een fontein van water spat
op, mijn eerste walvis van formaat. Volgens de kenners aan boord een Humbbackwhale.
Helaas duren deze momenten maar kort en uiteraard was ik te laat en het was
ook misschien wel te ver weg om echt zichtbaar te zijn op een foto.
Door dit alles, ik weet het niet, maar na het eten voel ik een dipje en
besluit om meteen maar in de kooi te duiken en voor eerst slaap ik meer dan
vier uur voor de nachtwacht.
Donderdag 3 dec: na een week is het de beurt aan de nachtwacht om zijn eigen ontbijt en de lunch voor de andere wacht te gaan verzorgen. Hetgeen inhoud dat we voor de middagwacht wat eerder moeten opstaan of in de nacht al de voorbereidingen doen. Vandaag is een dag waar niet veel over te vertellen valt, want eigenlijk is er niets bijzonders gebeurd. Of is het misschien dat we pannekoeken als ontbijt hebben gehad. En de eerste tonijnachtige vis hebben gevangen.
Vrijdag 4 dec: we hebben meer wind nodig! Met de snelheid die we nu hebben duurt alles langer als gepland want we zijn nu tien dagen onder weg en we zijn nog driehonderd mijl van halverwege, dus reken maar uit. Drukte alom want morgen bij de lunch c.q. het ontbijt komt die houten klaas langs. Onder tussen varen we door een regenbui, misschien tijd voor een zoet water douche. Nee deze buien zijn te kort. Na het eten mijn avondslaapje ingeleverd om het klaaskado voor Tom in te pakken.
Zaterdag 5 dec: Sinterklaas, Sinterklaas wie kent hem niet, nou eigenlijk
alleen de Nederlanders aan boord van de White Raven kennen hem van vroeger!
Maar de rest doet gewoon mee in het vieren. De ochtendwachten worden nog druk
gebruikt voor het rijmen en het verpakken van de kado's. Onder tussen blijf
het behoorlijk bewolkt wat inhoud dat het af en toe regent maar ook dat de
wind niet erg constant is van kracht en richting waardoor sommige voldoende
bewegingstherapie krijgen achter het roer.
Tegen twaalf de Sint is geweest en heeft enige presentjes
achter gelaten voor de bemanning en een vliegende vis voor misschien wel Miran. Na het lunchontbijt is het tijd om in de stuurhut
de kado's uit te pakken en de gedichten in het Nederlands en het Engels voor
te dragen of te lezen.
Het mijne is gelukkig in het Nederlands althans de eerste en luid als volgt.
Beste Ton
Geef hem geen deksel of pan
een koffiepot is wat ie goed hanteren kan
Elektra doet het ook goed
hij weet precies waar alles naar toe moet
maar hij zit pas lekker op z'n plekkie
met een pilsie en een sjekkie.
Groetjes Sint en Piet
Dus ik kan weer een week roken en kijken naar een miniatuur bierblik. Het kado leverde een kleine strandbal op voor op de tropische stranden van de caribic. Zoals eerder aangegeven moest deze Sint een surprise verzorgen voor Tom. Dat ik niet kan rijmen en dichten kan ik hierbij toelichten
Tom wants to get a tint
That is wat is heared by the Sint
Brown is where he wanted to go to
So brown is the colour he wants too
Only its rhe colour for his new shoe
Het klaaskado, bruine schoensmeer, ging op de wel zeer originele wijze
van Tom naar Tim, Tom, Tim, Tom, Tim en op het laatst weer naar Tom zodat
onze engelsman Tim en Tom enig idee konden krijgen van de humor van Sinterklaas
vieren.
In de middagwacht heeft Dease zijn zoveelste kleine dorado gevangen, welke
deze keer als aanvulling in het diner wordt toegevoegd. De overige kleine
dorado's zijn overigens netjes terug gezet echter bij deze zat de haak niet
helemaal lekker, de details worden bespaart, dus opeten maar. Het blijft
toch lastig om op een slingerend schip het typewerk zo correct mogelijk te
houden daar de letters zich onder je vinger verplaatsen.
Zondag 6: een dag die rustig begint met inde nachtwacht alleen wat meer
tegenstand van mijn kant met het schaken tegen Dease maar toch weer verloren.
Dit mag volgens mij voor iemand die al meer dan twintig jaar niet geschaakt
heeft tegen iemand die meerdere potten per dag probeert te spelen tegen wie
dan ook en de meeste nog wint ook.
De dagwacht begint met het door blazen van het vuilwatersysteem, waarna de
weatherfax weer aan de beurt is want de coaxcontector heeft losgelaten. Ook
een wacht om het weinige haar op de schedel weer te wassen met de stille hoop
dat de bui die ik tijdens het sturen al een tijd heb waargenomen zal vallen.
En ja hoor nadat ik mij heb ingezeept begint het te druppelen en daarna barst
de bui los. Volledig ingezeept biedt de afwatering van het dak van de stuurhut
de uitkomst om mij volledig af te spoelen met zoet water, wat een heerlijke
verfrissing is en een lekker gevoel geeft van schoon de avond in te gaan.
De dorado's zijn vandaag behoorlijk hongerig, en wij ook wel, maar ze worden
allemaal terug gezet om verder te groeien.
Miran heeft vandaag ook geluk en wordt uit zijn kooi geroepen om zijn vangst
en een van de andere lijnen binnen te halen. Tot slot van de dag dus net
voor de nacht als ik zoals gewoonlijk de koffie ga zetten voor mijn wachtmaten
en de eerste scheut kokend water op het filter wil gooien breekt de hendel
van de fluitketen aan een kant af en ontsnap ik ternauwernood aan een lading
heet water. De met een gehandicapte ketel gezette koffie smaakt toch nog
wel.
Maandag 7 dec: deze nachtwacht wordt gebruikt om voor het lunchontbijt
de soep te bereiden, Ben snijdt de uien, de wortels, de bloemkool, de aardappelen.
Dease gooit alles tezamen en ik kijk simpel toe en schrijf onder tussen deze
regels. Tussen twaalf en twaalf wordt de soep niet zo heet gegeten als hij
wordt opgediend. Twaalf en twaalf betekend dat de klok weer een uur wordt
verschoven zodat de nacht de nacht blijft en de dag de dag. In principe doen
we dit elke 15 graden die we westelijk ze gegaan, dit komt overeen met het
lokale middaguur. Het lokale middaguur omdat de zon in vierentwintig uur
rond de aarde draait en dus elke 15 graden een uur vertegenwoordigd. De zon
rond de aarde hoe kan dat nou! Heel simpel ik ben begonnen met astronavigatie
en hierbij draait alles om de aarde.
Dus eerst wat boeken bestuderen en daarna met de sextant aan de gang en
dagen rekenen zoals de andere dat ook hebben gedaan. Vandaag zijn we het
halfway punt tussen Las Palmas en de Caribic gepasseerd, hetgeen inhoudt dat
we nog een aardig stukje hebben te gaan. Afhankelijk van de snelheid die
we kunnen maken hebben we misschien nog tien tot veertien dagen nodig, laten
we hopen op tien. Het slingeren is ondertussen een stuk minder geworden, maar
als je te kooi ligt, heb je het gevoel van niet en lig je erin te rollen.
Om dit te verminderen, ben ik tot de ontdekking gekomen, is het liggen in
een soort stabiele zijligging met je rug tegen de wand en een knie tegen
het slingerschot in mijn kooi. Het slapen gaat zo een stuk rustiger maar
of dit het beste is voor je rug valt te betwijfelen en dat gekoppeld aan
de toch al beperkte bewegingen en het vele zitten en hangen tijdens de wachten
mogelijkheden lijdt dit toch tot wat minder vloeiende bewegingen.
Ja en dan de dorado's, vandaag is er weer voor twee dagen vis aan boord van
de White Raven.
Dinsdag 8 dec: de lucht is grijs, de zee is grijs, ik ben grijs, het slapen was grijs en als gevolg van dit alles is mijn stemming ook grijs. En nu maar hopen dat het slaapje na het eten niet ook nog grijs wordt. De dorado in het eten was niet grijs maar ik heb het wel door geschoven naar mijn buurman Mark en hij is niet grijs. Als alles goed is schijnt morgen weer de zon.
Woensdag 9 dec: even dacht ik bij het openen van de laptop dat ik gisteren
niets te vertellen had en dus ook niks had ingetypt, maar zoals hierboven
te zien is dus toch wel. Vandaag bij de lunch geen standjes van de schipper
gehad over hoe we de boot en de keuken hebben achter gelaten na onze wacht,
misschien beginnen we het te leren. De lucht is weer helemaal grijs en de
regenbuien vallen over ons. De wind is toegenomen tot een 8 Bf en de snelheid
komt zelf even boven de tien knopen, wat toch heel wat meer is dan de 4,5
- 6 die we heel veel gedaan hebben. De Yankee, ofwel de kluiver, heeft zo
zijn eigen gedachten over deze hoeveelheid wind en begin luidruchtig te protesteren
en dat terwijl die niet gebruikt wordt. Dit houdt in dat er een paar man
naar het voordek moeten om de boel opnieuw op te doeken en dat er nu even
precies gestuurd moet worden door mij om de Yankee een beetje uit de wind
te houden achter de genua. Iedereen is nu zeiknat en maakt van de gelegenheid
gebruik om tijdens de regenbuien een zoetwater
douche te nemen. Als we deze weersomstandigheden houden hebben we geen zon
maar zijn we wel eerder bij Barbados, iets waar iedereen nu toch wel naar
uit ziet. En we gaan er vanuit dat het daar weer lekker zonnig zal zijn en
dat de verse bieren of de rum op ons wachten.
In Lissabon werd er veel over de Caribic gepraat, nu we er dichter bij zijn
beginnen de vaste bemanningsleden meer over Vancouver te praten. Zal dit
een vorm van heimwee zijn? Ik denk het, maar ik zie uit naar de eilanden
van de Caribic.
Grijs is de reden waarom er nog niets komt van de astronavigatie en de theorie
is te droog om alleen maar te lezen dus uitstel, maar geen afstel. 'S avonds
na het eten toch weer proberen een een tukje te doen, hetgeen weer resulteert
in het luisteren naar de discman met een toepasselijke band luisterend naar
de naam "sailor". Na een uurtje of twee gewoon maar liggen heb ik geen zin
meer en ga dus maar naar het dagverblijf en zit nu deze teksten te typen en denkend over wat nog komen gaat
en een stukje terug lezen. Af en toe zal alles wat hier staat een beetje
wanordelijk overkomen maar het zijn de gedachten, de momenten die in de loop
van de dag aan het elektronische papier worden toevertrouwd en niet een aan
het eind van de dag geschreven geheel.
Donderdag 10 dec: net na gisteren, de nachtwacht en wat een nacht dat het is. Donker, aarde donker, pikdonker noemt het maar op, waar het op neer komt is dat je vanuit het stuurhuis dus niet verder ziet als dat je denkt dat je ziet en dat is zelfs nog overdreven. Je neemt plaats achter het stuurwiel, kijkt naar het kompas en ziet verder niets. Misschien is het te vergelijken met het autorijden met geblindeerde ramen, dus mag je je afvragen waar ben ik mee bezig. Nou ook dit is zeezeilen, je ziet niet waar je gaat, je stuurt op het gevoel dat de golven je geven en maakt dan toch ineens die onverwachte slingerende beweging. Je reageert en komt toch weer redelijk op je oude koers terug. Het dek is ondertussen overspoeld met water en door de koekoek komt zo nu en dan ook een klein emmertje water naar binnen. Even later als je de grootte hebt gehad en het is stil aan boord. Dan denk je dat er geen golven en geen wind meer is, maar een tel later wordt je van achteren weer opgetild en begint het verhaal opnieuw. Het is nog steeds windkracht acht. Onder tussen blijkt dat je ogen zicht iets hebben aangepast aan de nachtelijke omstandigheden en je ziet nog steeds niets en dat is waar je op hoopt want onder deze omstandigheden wil je niemand tegenkomen.
Vrijdag 11 dec: voor dat ik aan deze nachtwacht begon had ik niet het idee nog wat tekst neer te zetten. Waarschijnlijk heeft de reis tot nu toe en dus het slaap tekort zo zijn gevolgen, want gistermiddag was Ton aan het eind van zijn Latijn. Ik ben dus maar voor het eten naar bed gegaan in de hoop te slapen en uit te rusten. De wind van gisternacht is verdwenen en vervangen door onweersbuien om ons heen wat een toch wel spectaculair uitzicht geeft. Alleen de windt ontbreekt, zodat het gemiddelde gewoon weer laag blijft. Dit geeft hopelijk de gelegenheid om nog een goede nachtrust te laten volgen. Ondertussen ben ik nu twee maanden aan boord van de White Raven en zullen er nog een aantal volgen voor Vancouver bereikt is.
Zaterdag 12 dec: de nachtrust was inderdaad goed. Vandaag heb ik maar het huiswerk voor de coastal skipper afgemaakt zodat Jaquelien het de komende dagen kan nakijken. Voor de rest is het een vlakke zee met zonneschijn dus rust voor iedereen. En rust moet je hier lezen als stilte, weinig beweging en dus ook weinig snelheid.
Vrijdag 11 dec: het leven bestaat uit leren, dat leer ik elke dag weer.
Het begint als kleuter als de grote wijzer op de twaalf staat en de kleine
op de vier dan moet je naar huis komen om te eten. Nog vier nachtjes slapen
dan ben je jarig. Over een jaar mag je naar de grote school enz.
Ik heb het geluk dat we in de digitale wereld leven en dus als ik mijn horloge
pak kan zien, maar niet aldoor kan geloven dat het avond is of ochtend. Met
de datum, is zoals te zien, is het duidelijk anders gesteld anders volgt
de vrijdag niet op de zaterdag. Het gevoel van tijd verdwijnt aan boord zelfs
bij mij terwijl ik toch probeer dagelijks wat belevenissen of gevoelens te
verwoorden. Dus eigenlijk is zaterdag 12 dec ook dus ook vandaag.
Terwijl ik dit te schrijven voel ik al liggend in mijn kooi dat een alom
bekende beweging van schip zich aan het ontwikkelen is dus zal de wind wel
weer van achteren komen.
Zaterdag 12 dec ja nu echt zaterdag. Een nacht vol met sterren maar vooral vallende sterren. Teveel om te wensen, iets hebben de kenners mij uitgelegd maar morgen nacht zouden het er zelfs nog meer moeten zijn. Maar ook voor de hemelbewonderaars een ideale nacht. Met de sterrenkaart in de hand en een zaklamp in de hand staan ze de hele nacht buiten en discuteren over welke ster welke is en bij welk stelsel het hoort, dit gaat mij nog allemaal boven mijn pet. In de ochtend gewekt door, althans daar leek het op, een partij beroeps basketballers op het dek. Maar niets is minder waar het is een tonijn. De eerste die gevangen is en waarschijnlijk niet de laatste. Het is een zeer zonnige dag echter een dag zonder wind, een gelegenheid om even lekker in de oceaan te zwemmen. Nee we hebben geen haaien gezien. Wel was het oogverblindend want ook tom is gaan (zwemmen).
Zondag 13 dec: nog zo'n zevenhonderdvijftig mijl te gaan, niet naar Barbados
maar direct naar St. Lucia. Met de snelheid die we nu produceren 3-5 knots
mag je uitrekenen hoelang het nog kan duren voor dat we er zijn. Wij kijken
alleen nog naar het aantal mijlen. Het verschijnsel Trade Wind is niet helemaal
van toepassing op deze reis. Uit voorzorg gaan een aantal dingen op rantsoen.
We moeten ook de laatste dag nog te eten hebben, want als we aankomen is
het tijd voor bier en dat kan je beter niet op een lege maag doen, vandaar.
Zelf ben ik ook op rantsoen want wat lekker is gaat op, dus de wishkey is
op rantsoen. Over bier gesproken, vannacht na de nachtwacht mag ik mijn eerste
bier nemen, we vergeten even sinterklaas, want ik ben voor de cursus coastal
navigator geslaagd.
Ondertussen heb ik mijn eerste zonnetje geschoten
en gelukkig is die blijven hangen. Na het schieten begint pas het echte werk
met de tabellen en of het allemaal klopt zal nog moeten blijken. Vannacht
als de maan zijn bedragen levert aan onze nachtwacht zal ik proberen ook
hem te schieten, waarna ik dan morgen weer uren over tabellen gebogen kan
zitten
Dinsdag 15 dec: Gisteren is het gebeurd. De pc heeft het tijdelijk of helemaal opgegeven. Dit is trouwens niet het enige euvel, want de generator heeft een lekke brandstofpijp. Als gevolg hiervan moet de energieconsumptie tijdens de nachtwacht drastisch omlaag. Ben en Mark proberen ondertussen een vervangende leiding te maken wat hun ook lukt. Zodoende kunnen we toch brood bakken vannacht. Gisteren heeft het uitwerken van de sight geleid tot een verdere verdieping in de astronavigatie. Hierdoor ben ik de gehele middag bezig geweest met piramides, kegels, bolvlakken, vlakke bollen, enz. Hedenmiddag probeer ik mijn hersenen verder te pijnigen op dit vraagstuk en op de pc.
Woensdag 16 dec: Moe ja, lichamelijk nee. Lichamelijk nee, want veel beweging
is er niet. Ja de White Raven slingert, maar dat went. Pijn in mijn kont
van het vele zitten, dus wat meer liggen. Ik begin een beetje het idee te
krijgen hoe een gevangene, waarschijnlijk niet in een nederlandse cel, zich
moet gaan voelen: zitten liggen en een paar meter lopen.
We zien uit naar land, nog een paar dagen. Moe ja want je hebt alle tijd
om na te denken. Je slaapt te kort en ligt dus veel wakker, schept jezelf
op met teveel astro ideeën voor alternatieve oplossingen.
Je bent al lang, wat heel lang, op zee zo'n drie weken. Ziet constant de
zelfde mensen en hun hebbedingen en er zijn altijd wel wat problemen. Je
ziet in gedachten het schip zinken, een man over boord, noem maar op. Het
schip slingert en je gedachten draaien maar door. Ik kan mijn gedachten niet
stop zetten, het alternatief geestelijke ontspanning door lichamelijke inspanning
ontbreekt. Al met al moe en een beetje hoofdpijn. Of is dit misschien het
gevolg van de verwennerij van gisteren, de Irish Coffee en het opdrinken
van het restje Irish.
Weer een ander boek ter hand nemen, misschien is dat een oplossing. Harry
Mulisch " De Procedure" is af en toe toch wel wat vermoeiend lezen. Het zonnenschieten
schiet er vandaag een beetje bij in, want ik heb niet het gevoel dat ik erg
stabiel sta op het ogenblik, dus misschien morgen weer, we zullen wel zien.
Nu ik dit dagen later zit in te tikken realiseer ik mij dat ik een verjaardag
ben vergeten, waarschijnlijk zal dit de vermoeidheid zijn geweest.
Donderdag 17 dec: De verwachting is dat we ergens zaterdag aankomen, laten
we het hopen. Tijdens de nachtwacht ben ik weer in mijn astro problemen gedoken
en het wordt alleen maar ingewikkelder en groter. Misschien moet ik straks
de plaats bepalingen toch maar gewoon volgens de boeken gaan doen en niet
proberen slimmer te zijn. Of zit dit toch een beetje in de aard van het beestje.
We zitten op het einde van de wacht op de rand van de driehonderd mijl, maar
die grens is waarschijnlijk voor de dames. Tijdens de middagwacht en daarvoor
opnieuw de zon geschoten, deze keer geassisteerd door Dease. Het gevolg hiervan
is dat ik de hele middag met de uitwerking en de uitleg aan Dease bezig ben.
Door al deze bezigheden heb ik mijn taak achter het stuurwiel verwaarloosd,
maar zo ver als ik weet heeft niemand zich hieraan gestoord, vannacht maar
wat meer sturen.
Vrijdag 18 dec: Het aftellen gaat verder. Elk moment is een nieuw record
Zaterdag 19 dec: Gisteren iets neergezet over records, even weg geroepen
en ondanks dat er niet veel te doen is aan boord kom ik toch tijd te kort
om het te verwoorden. Als het goed is komt er vandaag een eind aan een aantal,
want St. Lucia is in zicht.
Records, waar praat ik over. Over dingen die ik nog niet gedaan heb hiervoor.
De langste tijd achtereen op zee, nu al zo'n 25 dagen, het was 5. De langste
oversteek, meer dan 3000 mijl, hiervoor hield het op bij ongeveer 500 mijl.
De langste zeilreis met nadruk op zeil, want we hebben nog geen halfuurtje
op de motor gevaren ( bij het vertrek) en als de wind het de rest van de dag
en de avond goed blijft komt er niet veel meer bij. Deze records zullen voorlopig
nog wel blijven bestaan en de volgende gaan nog gewoon door.
Nog nooit zo westelijk geweest, nog nooit zo zuidelijk geweest. Nog nooit
buiten Europa geweest.
Als we vanavond het anker laten vallen, verandert alles en begint er een
nieuwe fase van de reis met meer nadruk op de natuur en de ontspanning. Ook
aan boord van de White Raven wordt over de kerst gedacht en gepraat, de waarde
is hier anders dan thuis. Thuis, hoe zullen ze het daar beleven? Wit, koud,
nat, knus, gezellig ik hoop het gauw te horen. Als het anker gevallen is,
hoe laat dat dan ook mag zijn, gaan we aan de special brewery ofwel de royal dutch.
Tussen haakjes (het lappen van de ramen heeft weer geholpen ons een zoete
waterdouche te bezorgen).
index